قصيده ی عاشقانه
دلـــــدار مـــن بـداند مجـــنون چــو مــن ندارد صــوتی چــنین حـــزین را مـــرغ چمـــن ندارد
آواره گشــــته هر کس دلــداده ی تـو گشته دلـــداده ی تـــــو دیگــر کـــوی و وطــن ندارد
در کــوی لطــف و مهــرت مســکینم و گدایـم مســــکین اگـــر بمــــیرد بــر تـن کفــن ندارد
چــــون روی تــــو گـلی انـدر بوســـتان ندیدم زیـــــبایی رخــــــت را یاس و سمــــــن ندارد
یعــــــقوب دل بـــداند دردش شـــــفا نــــیابد چـون یوســفش به زنـدان جامـه به تـن ندارد
چـون عطـــر جامه ی تــو عطــری دگـر ندیدم بــــوی تــــو را عــــزیزم ، مشــک خـتن ندارد
شـــیرین مـــن تـو هستی ، فرهاد این زمانم در ایـن زمـــانه جــز تـــو کـس كــوه کن ندارد
افــــتاده ام به گـــرداب ، ذکر لـــبان مــن آب دلـــــداده را تــــو دریـاب عاشــــق زدن ندارد
چشـــم تو چون عقیقی زیبا و دلفـریب است چـون چشـــم تـــو عقـیقی حتی یمــن ندارد
با چشـــم حـرف دل را می گویمـت که دانی عاشق به غیر معشـوق حرف و سخن ندارد
خود را نداند عاشـق ، مدهوش و دل سپرده هــــر کــس که از فــــراق دلــــبر مـهن ندارد
مـا می شــــود تمـــام الــــفاظ عاشــــق زار دیگــــــر درون حرفــــش حــرفی ز مـن ندارد
انـــدر حـــــرم ســــرا و میـــخانه هاش پرویز همـــچون تو دلفـریـبی شـیرین ســخن ندارد
من عاشـق تو هستم ، از آن لـب تو مسـتم جامی چـــو آن لــــبانت کس بر دهـــن ندارد
با حــــیله ی نگاهــــت دل را اســــیر کـردی اینگــــونه حـــیله را حــــتی اهــــــرمن ندارد
گر غمــــزه ای نمـــایی بر کــــوه تــــو ببینی از هـــم بپاشد آنگــاه چـــــون متــــقن ندارد
می خواند از فـــراقـت با ســـوز و آه "بیــدل" صــوتی چــنین حـــزین را مـــرغ چمـن ندارد !
شعر های عاشقانه