فــــبها

 ای تـــــو نـگار مــه رو دل بــرده ای به غـــارت           کردی مـــرا تو سرمســت با نرگس خمــارت

 می گشـت تند ساعت وقـتی که با تــو بودم           وقـتی که می نمــودی بر قلــب مــن اشارت

 برعکـس کند می شد هر لحــظه هر دقیــقه           وقـتی که بی تـــــو بودم ، بودم در انتـــظارت

 هــــرگز نمی گرفتــــم از باخـت درس عبــرت           بازنـــــده بــودم هــــــــر بار در بازی قمـــارت

 در تاختـــــگاه دنـــــــیا صـــیادی یا شــــکاری           بودی همیشه صـــیاد ، من بوده ام شـکارت

 چون مـــن غـــلام و دربند در کوی تــــو زیادند           تـــو پادشــاهی و ما هســـتیم جان نثـــارت

  گرچه تــو شاهی و مـن هستم غـلام کویت           ننــگر تــــو عاشـــــقت را با دیده ی حقــارت

 گر عاشــقم دلیلش لطـــف وســیع یار  است           بی حد و مـــرز باشد الــــطاف بی شــمارت

 از نرگس خمـــــارت هـرچند مســــت هستم          خواهم که مٍی بنوشـم از لـــعل مٍی گسارت

 یک عــــمر بوده ام در فصــــل خـــزان ولــیکن          حالا رســــــــیده فصــــل و هنـــگام نوبهـارت

 یک عــــمر بـرده ای تو از مـــن قـــرار و صـبرم          ای کاش دلــــبری هـــــم از تـــو برد قــــرارت

 گل بوســـه ی لـــبت را بر من تو هـدیه دادی          اما کــنون غمــــینم از دســــت تیـــغ و خارت

 تــو رفــته ای و اما مانده است از تـــو تنــــها           یک قـــاب چوبی و عکــس ، گردیده یادگارت

 ســـــرما برای قلــــبم گـــردید بی اثـر چـــون          آغـــــــــوش تو به من داد دل گرمی و حرارت

 افـــــــــتاد آتش تــــــو در باغ ســــینه ی من           ســــــوزاند باغ دل را آن شـــــعله های نارت

 تعبیر می شد ای کاش خوابم به وصـل رویت          تا وقــت مــرگ "بیــــدل" می بـود در کــنارت !