در مـــــيکده :

در مــــــيکده جـــــامِ باده ای دیـــــدم دوش              گفتــــم که چـرا نشـسته ای زار و خمـوش

بر چهــره ی مــن نگـاهی انداخــت و گفـت               کـو باده خـــور و باده خــــر و باده فـــروش !